Mam dość ciąży!!!

I broń Boże nie chodzi tu o dziecko tylko o te 40 tygodni. A już na pewno o te ostatnie tygodnie. Ktoś kto nazwał ciążę stanem błogosławionym musiał być niespełna rozumu, albo z moim rozumem jest coś nie tak.
Często w I trymestrze ciąży kobieta uderza w tango z klozetem, a pozycja pionowa jest nieosiągalna jak chce się resztki jedzenia utrzymać w żołądku.
Mnie na szczęście i w jednej i w drugiej ciąży tego typu atrakcje ominęły, ale za to denerwowałam się każdym bólem czy strzyknięciem w kręgosłupie, ze coś jest nie tak. Raz poroniłam, więc uważam, że obawy miałam uzasadnione.
Nadszedł oczekiwany przeze mnie II trymestr, gdzie jak wieść niesie, my kobiet powinnyśmy się pozbyć problemów z I trymestru, a z III jeszcze się nie zaczęły i pełną gęba możemy cieszyć się z naszego odmiennego stanu, a i seks z ukochanym powinien przynieść nam więcej zadowolenia. Zaczęłam cieszyć się i ja ( zarówno z jednego, jak i drugiego). Do czasu. A konkretnie do wizyty kontrolnej u lekarza zwanego ginekologiem. Okazało się bowiem, że zaczęła mi się skracać szyjka, co groziło przedwczesnym porodem. zostały mi przepisane leki, miałam duuużo wypoczywać oraz otrzymałam całkowity zakaz dźwigania (zero podnoszenia małego), zakaz jakichkolwiek zaparć ( przy okazji zaczęłam zażywać laktulozę, która bardzo mi pomogła) i całkowity zakaz SEKSU. O cholera! Jakże to tak? Przecież w II trymestrze miałam się cieszyć, że wreszcie bez nerwów mogę, a okazało się, że jednak nie mogę! I z czego ja miałam się cieszyć??? Nawet radość z faktu, ze jestem w ciąży przygasła przyćmiona groźbą przedwczesnego porodu. I znowu zaczęłam się denerwować!
Na szczęście dotrwaliśmy do III trymestru. Częste kontrole i obserwacja wskazywały, że szyjka w dobrym stanie, powinna dotrwać do bezpiecznego dla maleństwa okresu. Szkoda tylko, że mój stan coraz bardziej się pogarszał.. Przytyłam, spuchłam, sapałam i nadal sapię, pocę się jak Piggi. Mam wrażenie, że pół godziny po wyjściu spod prysznica ponownie powinnam się pod nim znaleźć. Poza tym chodzę jak kaczka, albo pingwin jak kto woli, 15 minut zakładam buty z czego dobre 10 minut zajmuje mi wciśnięcie spuchniętych nóg w owe buty, a kolejne 5 minut zawiązanie. Naklnę się przy tym ile wlezie. I tak sobie myślę, że przez te prawie 40 tygodni to miałam więcej stresu niż radości z faktu, ze spodziewam się dziecka.
Dlatego z niecierpliwością oczekuję na rozwiązanie... choć kolejny etap wcale nie będzie łatwiejszy ani spokojniejszy.