niedziela, 30 czerwca 2013

Kobieta zmienną jest.

Moja mała kobietka zdecydować sie nie może. Próby odpieluchowania przebiegaja mniej więcej tak: Wiki nosi pieluchę i woła siku. Po czym sadzana jest na tronie i z zadowoloną miną i majtającymi nogami robi co trzeba. Matka naiwnie mysli, że w związku z powyższym założy majteczki, nie pieluchę. Ale Wiki  ten pomysł średnio pasuje, bo nie woła, ale kałuże zostawiała gdzie popadnie.
Z zaciśniętymi zębami matka po córci swej ukochanej kałuże sprząta, ale po którymś z kolei razie kapituluje i znowu pampersa na dupencję młodej zakłada.
I co słyszy po 10-15 minutach?
Tak, tak, dziecię znowu siusiu woła...
Sytuacja powtarza się od wczoraj wielokrotnie.
Testuje matczyną cierpliwość!

sobota, 29 czerwca 2013

Wyłączone myślenie?

Wczoraj ostatni dzień roku przedszkolnego nastał. Przed nami, jak się nic nie zmieni, miesiąc wakacji. Już się zaopatrzyłam w tabletki antystresowe, no, dokładnie suplementy z zawartością witamin z grupy B i magnezu. Żeby nie zwariować.
Obiecałam wczoraj młodzieży, że po przedszkolu pójdziemy na plac zabaw. Tyle, że z wczorajszą organizacją czasu u mnie kiepsko było i wyszłam z domu bez zabawek do piaskownicy.
Mati jednak czujny i spostrzegawczy był i o zabawki sie dopominał. Powędrowalismy zatem do domu, gdzie, przyznaję wredna matka ze mnie, chciałam sie wywinąć od placu zabaw.
Powód? Ano nie chciało mi się. Poza tym głodna byłam.
Mati jednak dobrodusznie pozwolił mi pożywić się i nie odpuszczał. Wyboru nie miałam.
Zjadłam...
I tu mi sie myślenie wyłączyło
...arbuza!
Ilość całkiem sporą zjadłam. Po czym zabrałam dzieci i wyruszyliśmy na plac zabaw. Spojrzałam w niebo i coś mi się nieciekawie ciemne zrobilo. Zarządziłam, że na najbliższy podwórkowy plac zabaw idziemy.
Mati wyraził niezadowolenie, ale ja uparcie podążałam na z góry upatrzone stanowisko.
Burki Mateusza ustały na widok pustego placu zabaw. Cały dla nich.
Pobiegli z głosnym krzykiem, a ja rozsiadłam sie wygodnie na pobliskiej ławce.
Po 10 minutach...
O, żesz...zaskoczyłam, że arbuza zjadłam, bo poczułam konsekwencje tego czynu.
Cholera, przecież nie zabiorę ich teraz z placu, bo mi życ nie dadzą.
Ścisnęłam zatem kończyny dolne i udawałam, że nie czuję tego co czuję.
- Mamo, chodź! -wołał Mati
- A muszę? - odkrzykiwałam
- No chodź!!!
Raz, drugi, a nawet czwarty sie ruszyłam...a potem już tylko dyskutowałam, bo nie miałam odwagi wstać.
Wytrzymałam około półtora godziny, po czym zarządziłam;
- Koniec! Do domu!
Dzieci zaczeły protestować.
Powiedziałam do starszego licząc na zrozumienie.
- Mati idziemy, bo się zesikam!
- Oj mamo, wytrzymasz1
- Nie wytrzymam!
Dzieć spojrzał na mnie i ustąpił. Widać mina moja przemówiła  nawet do czterolatka.
Prawie biegiem do domu. Na klatce Młody zameldował, że jemu też się chce i, że on pierwszy. Chyba żartuje sobie ze mnie!
- Mati! Ja muszę!
- No dobra - znów uległ
Dałam radę! Jupii!

środa, 26 czerwca 2013

Zdrowotnie

W poniedziałek odebrałam wyniki z tomografu. Nie ma się czego przyczepić poza niewielkim stanem zapalnym zatok. Dlaczego mnie to nie dziwi?
Odebrawszy wyniki postanowiłam umówić się wreszcie na sollux, bo od ponad trzech miesięcy noszę w kieszeni skierowanie. Planistka za głowę się złapała zobaczywszy datę skierowania.
Zabiegi zaplanowane od 1 lipca.

Dziś odwiedziłam, również w celach kontrolnych, mojego ginekologa. Tak jakoś na kontrole wszelkie mnie wzieło. Może dlatego, że  przyczyny bólu głowy szukam.
Ginekologicznie wszystko w porządku. Pozostaje okulista by dno oka zbadać, bo może tam przyczyna tkwi. Czy jakieś pomysły jeszcze? Kogo jeszcze powinnam odwiedzić?

Swoją drogą człowiek z ulgą oddycha jak odbiera kolejne wyniki, które pokazują, że wszystko w normie.
Ale głowa dalej boli.

wtorek, 25 czerwca 2013

Bunt!

Wiki przechodzi klasyczny, wręcz książkowy bunt dwulatka. Wszystko jest na "nie".
Od ponad tygodnia nie chce chodzić do złobka i nie, że płacze. Zapiera się i "nie cie" woła ile sił w płucach.
Dziś żłobkowa ciocia poskarżyła, że Wiki dzieci w złobku biła. I to podobno mocno. Nie mogły jej opanować i ciotka w końcu pampersa Wiki zdjęła i każde uderzone dziecko dało jej klapsa w pupę.Czy to jest metoda? Prosiła o rozmowy i tłumaczenie, że bić nie wolno.

Po powrocie do domu mała urządziła cyrk przed drzwiami. Wręcz siłą wciągnełam ją do domu, bo wejśc nie chciała, posadziłam na podłodze i przestałam reagować na jej histerię.

Do wieczora był spokój. Czytałyśmy ksążeczki, przytulałysmy się. Rozmawiałam z  z Wiką i mimo, że ma dwa lata, to na temat zwierzątek w książce czy owoców na straganie to aktywna była, ale jak zaczęłam tłumaczyć, że bić nie wolno, to moje dziecię nagle słuch straciło i zainteresowanie rozmową też.
To ci wiedźma mała, no!

Wieczorem, przy kąpieli zaczał się wściek. W sumie nie wyłapałam momentu, które zaczeło.
Starciłam cierpliwość jak Wiki, która miała umyć zęby, ufafluniła swoją szczoteczkę z pastą mydłem, a jak jej szczoteczkę zabrałam to zaczeła wierzgać nogami wylewając masy wody na podlogę.
Kazałam jej wyjść z brodzika.
Oczywiście spotkałam się z odmową.
Wzięłam ją zatem na ręce, postawiłam i opatuliłam ręcznikiem. Niezadowolona Wika rozpoczęła serendaę. nie reagowałam.

Pieluchę zakładałam jej z dziesięć minut, bo nie chciała. Udało mi się, ale przy spodenkach od piżamy skapitulowałam.
Odwróciłam sie i zobaczyłam, że moje starsze dziecie mimo kilkunastu (z może nawet juz kilkudziesięciu) próśb o ubranie piżamy zlekceważyło mnie.

Dość!

Powiedziałam dzieciom dobranoc, światło zgasiłam i wyszłam z ich pokoju, zostawiając ich tak jak byli.

Panika!

Siadłam w dużym pokoju przy kominku, a oni z płaczem i przestraszeni biegali szukając mnie po całym mieszkaniu.
Za pierwszym razem nie zauważyli mnie, dopiero za drugim.
Płacząc zaczęli oboje się do mnie tulić. Wytłumaczyłam, że skoro chca po swojemu robić to ja będe wychodzić, a oni niech robią po swojemu. Uspokoili się momentalnie.
Trzy minuty później ubrani, grzecznie w łóżkach leżeli.

Czy to jest metoda?
Na pewno poskutkowało na tą chwilę, a ja, w stanie, do którego swoim zachowaniem mnie doprowadzili wolałam wyjść.



piątek, 21 czerwca 2013

Tomograf

Słuzba zdrowia czasami potrafi zaskoczyć pozytywnie. Miesiąc temu byłam u neurologa ze względu na moje bardzo częste bóle głowy. Po badaniu i wywiadzie pani doktor stwierdziła, że wszystko wskazuje na to, że mam napięciowe bóle głowy. Poza tym nie podobała jej się moja szyja (zresztą nie tylko jej, bo mojemu rodzinnemu również wiec wystawił mi skierowanie do endokrynologa) w związku z powyższym dostałam skierowanie na tomograf komputerowy i zrobienie wyników na tarczycę.
Tomograf miałam umówiony na dziś na 9:45, ale ubzdurało mi się, że mam na 9:00 i tak się stawiłam.
Dopiero w szpitalu zorintowałam się, że jestem za wcześnie. Stałam i dumałam co ze soba zrobić, bo do domu wracać mi się nie chciało.
Zostałam zauważona przez lekarza.
Uśmiechnał się jak usłyszał, że jestem za wcześnie, wział skierowanie i kazał poczekać. Czekałam może z 10 minut i zostałam poproszona na  badanie.
Trwało ono kilka minut i wystarczyło, żebym zaczeła odlatywać, jeszcze z minutę, dwie i jak nic rozległoby sie moje chrapanie.
Mało tego, wynik do odebrania mam już w poniedziałek.
Tempo zaskakujące, nieprawdaż?

Jedyny minus dzisiejszego dnia to ból głowy, cholerny ból głowy. Na tomograf należy stawić się na czczo, ja zawsze jem śniadania, więc już w szpitalu czułam, że z głodu zaczyna boleć mnie głowa. Po wszystkim zjadłam i wzięłam tabletkę jeszcze w szpitalu, ale już było za późno.
Dogorywam, a upał wcale mi nie pomaga ( i hałas z ulicy również).

A wyniki tarczycy w normie, więc nie wiem rejestrowac się czy nie do endokrynologa? Może jedynie zrobiłby mi USG szyi, której wszyscy się czepiają.



czwartek, 20 czerwca 2013

Odzwyczajamy

Chcemy odzwyczaić Młodą od wózka, tym bardziej, że panienka stara się go omijać łukiem szerokim i w spazmy uderza, kiedy zostaje w nim posadzona.
Wszystko byłoby dobrze, gdyby Jaśnie Panienka szła utartą ścieżką, ale nie! Ona zamierza ucierać swoje. Za rączkę? Nie, ona sama chce. W bezpiecznych miejscach, pod bacznym matczynym okiem rzeczywiście idzie sama, ale zdarzają jej się skoki w bok, które matkę o zawał przyprawiają.
Ucząc dziewczę me, że uciekać nie wolno, biorę ją za rękę i za rękę prowadzę, a raczej prowadzić próbuję, bo Wiki chętna taka do spacerów za rękę nie jest. Tupie, uwiesza się i koncertuje na pół ulicy.
Rozmawiam, tłumaczę, że jak będzie uciekała to za rękę chodzić będzie. Póki co uwagi jednym uchem wpuszcza, drugim wypuszcza nic sobie z nich nie robiąc.
I mimo, że Mateuszek staje na wysokości zadania próbując młodszej siostrze wytłumaczyć, że lepiej za rączkę, to ona uparcie dalej swoje.
Dumna z synka jestem, bo pilnuje się trzymając mnie albo za druga rękę, albo za sweter, tunikę czy bluzkę (jak małą niosę na rękach), także cały czas go czuję i dodatkowych nerwów nie mam
Mam na myśli czas przechodzenia przez ulicę, bo poza tym maszeruje raczej samodzielnie, choć chętnie idzie też ze mną za rękę.
Wika, dzisiaj, w drodze powrotnej ze żłobka swoja histerią i niezadowoleniem tak mi dała w kość, że chyba dodatkowe hektolitry potu z nerwów ze mnie zeszły.
Ale dziewczę nauczyć trzeba, jeszcze zbyt mała na samodzielne maszerowanie.Tylko jak jej to wytłumaczyć?
Czy ktos ma jakies pomysły?
A może ja za bardzo przewrażliwiona jestem?

niedziela, 16 czerwca 2013

Piknik rodzinny-fotorelacja

Piątkowy poranek powitał nas deszczem. Cały tydzien piękna, wspaniała słoneczna pogoda, a tu klops. Piątek, piknik w przedszkolu i ulewa z rana.
Ja zwątpiłam, ale nie mój synek, który oznajmił, że na pewno piknik będzie jak tylko przestanie padać.
Jego życzenie się spełniło. Po 8:00 przestało padać. Jeszcze niebo straszyło chmurami, ale nie padało.
Piknik zatem się rozpoczął.
M. w trasie, zatem na odsieć wezwałam dziadków.
Pogoda idealna, nie za gorąco, nie padało.




































W pewnej chwili pojawiło się słońce gorące.Dzieci mogłam rozebrać, ale sama już nie bardzo miałam co ściągać. Miałam wprawdzie niezbyt ciepły sweterek na sobie, ale jednak sweterek.
A zabawa na całego: muzyka, tańce, szaleństwo ogólne














To było fantastyczne popołudnie

piątek, 14 czerwca 2013

No dobra, już jestem

Mieliśmy  gościa przez kilka dni.
Dzięki temu mogliśmy udać się na...














...plażę.
Było szaleństwo na piasku i moczenie nóg. Dwie i pół godziny, które dawały nadzieję, że dzieci padną i szybko zasną. Niestety, nadzieje okazały się być płonne. Młodzież rozochocona wcale nie zamierzała zbyt wcześnie zakończyć dnia.

Przekonałam się również, że jeszcze w to lato sama z dwójką nigdzie sie nie wybierę, a już na pewno nie na plażę.
Mati wprawdzie potrafi przez czas dłuższy bawić się stacjonarnie, ale Wiki to już nie. Ona chce zwiedzać i badać świat dookoła, więc sobie maszeruje.. Gdziekolwiek byle przed siebie i zołzę pilnować trzeba co by zbyt daleko się nie zapuściła.

Któregoś ranka wyciieła numer, bo zeszła sobie sama z drugiego piętra po schodach. Braciszek drzwi otworzył, mama wybyła do kuchni po torbę, a tata po prostu nie zareagował, więc przez nikogo nie zatrzymywana, poszła sobie. A co!
Matko, o mało na zawał nie zeszłam.
Dobrze, że drzwi na ulicę były zamknięte, bo przy tych drzwiach właśnie ją dopadłam.
Księżniczka ma zatem etap "ja", "siama", "moje"...
Jednym słowem trenuje moją cierpliwość.




poniedziałek, 3 czerwca 2013

Z cyklu: dialogi rodzinne

Dzis krótko, bo telefoniczną rozmowe małej Wiktorii z tatą  zarejestrowałam na filmie.


Hmm, jak myślicie, jakie informacje mała przekazała tatusiowi?

niedziela, 2 czerwca 2013

Dzień Dziecka - fotorelacja

Dzień Dziecka za nami. Wspaniały dzień. I choć pogoda nie do końca dopisała. Harmonogram niekoniecznie taki jak zaplanowałam, to i tak było wspaniale, bo ten dzień spędziliśmy we czworo.
Tata cały dzień był do dyspozycji dzieci i tata był najważniejszy. No dobra, prezenty i kulki na chwilę rodziciela zepchnęły na dalszy plan, ale nie czepiajmy się szczegółów.

Po śniadaniu dzieciom zostały wręczone prezenty. Postawilismy tym razem na plastyczną wersję prezentów









Wiki dostała zestaw ciastolinowy "Fabryka śmiechu"

zdjęcie ze strony allegro.pl


Mati zaś otrzymał piskolinę z serii budowlanej





Wyglada na to, że z prezentami trafiliśmy, bo dzieci i wczoraj i dzisiaj spędziły dłuższy czas na zabawie.
Ja zaś na sprzątaniu po tejże zabawie.

Wracając do dnia wczorajszego...

Około 13:00 tata zabrał dzieci na wymarzone kulki.















Ja zaś dotarłam z opóźnieniem, ale troszkę zdjęć napstrykałam. Wprawdzie młodzież troche się buntowała, stąd odwrócone głowy czy czubki tychże głów.

Po placu zabaw myślałam, że pójdziemy do domu n aobiad, ale nie, tu czekała na mnie niespodzianka, bo okazało się, że zostaliśmy zaproszeli na pyszną rybkę. Trzeba było jedynie udać sie do miejscowości oddalonej kilkadziesiąt kilometrów od nas.
Rybka była pyszna, a jeszcze do tego fryteczki ( w ramach zdrowego i dietetycznego odżywiania ). Palce lizać!

Dzieci pobiegały, pobawiły się,. poszalały, a ja z nich dumna byłam, bo zachowywały się nadzwyczaj dobrze. Wzięte zabawki odkładane były bez protestów na miejsce i polecenia w większości wykonywane również bez zbędnych ponagleń.

Na koniec udaliśmy się jeszcze na krótkie zakupy do galerii handlowej, gdzie w mega promocyjny cenach udało nam sie kupić coś, co w planach zakupowych nie było, ale na zasadzie "przydasie" zakupione zostało, bo przeciez promocja....

Do domu wrócilismy późno, padnięci.
Ale warto było. Dzień zdecydowanie zaliczam do udanych.
Jedynie pogoda zrobiła psikusa, bo była mgła, a przez to przeraźliwie zimno. Inaczej to pewnie więcej zabawy byłoby w plenerze. Nie zamierzam jednak narzekać, a cieszyć sie z tego co nam dane było.
Czas spedzony wspólnie, bezcenny.