Baba za kierownicą

W miniony poniedziałek doszło do niespodziewanego zdarzenia. Krótko po odebraniu Mateusza ze żłobka, M. odebrał telefon, po którym się wściekł. Nie chcę wchodzić w szczegóły, ale konsekwencją tego telefonu był fakt, że M. musiał gdzieś pojechać. To "gdzieś" okazało się mieć odległość znaczną. I zamiast popołudnie z rodzinką, to M. gdzieś tam na drogach i bezdrożach północnej Polski się plątał. Po godzinie 21:00 zadzwonił ze słowami : Jak zadzwonię to się ubierz i weź prawo jazdy. Że co? Myślałam, że się przesłyszałam. Instrukcja stanowczym tonem została powtórzona (złość M. nadal mocno trzymała w swych ramionach), po czym nie wdając się w żadne wyjaśnienia, M. się rozłączył. Głupia nie jestem, skoro mam wziąć prawko, to znaczy, że mam wsiąść za kierownicę. Ja??? Ostatni raz siedziałam za kółkiem będąc w ciąży z Mateuszem, więc jakieś trzy lata z hakiem temu. Wcześniej również kilka lat nie jeździłam. Ze mnie to nawet nie niedzielny kierowca, a jakiś okazjonalny. I teraz ni z gruszki ni z pietruszki miałam ponownie usiąść za kierownicą? Właściwie to za bardzo nie zdążyłam się zestresować, bo po rozmowie telefonicznej z M. położyłam spać synka i razem z nim usnęłam. Obudził mnie dopiero mój kochany. Widząc jego ponaglający wzrok, nie dyskutowałam tylko ubrałam się szybko i zeszliśmy do samochodu. Zostały mi wręczone kluczyki i miałam jechać. Stres sięgnął zenitu, że zapomniałam jaki pedał do czego. M. westchnął i rzucił jakiś komentarz, na który mu odpowiedziałam, że albo będzie normalnie mi odpowiadał na zadane pytania albo wysiadam i niech sobie robi co chce. Posłuchał. Za daleko musiałby drałować na piechotę. Krótki kurs obsługi samochodu i ruszyłam. Dobrze, że to po 22:00 było, więc innych pojazdów poruszających się,  tudzież pieszych, w zasięgu wzroku było brak. Jak sobie poradziłam? Zważywszy na fakt braku doświadczenia to...najważniejsze, że dojechałam tam i z powrotem, gdzie w drodze powrotnej jechałam sama, bo M. przesiadł się na drugi samochód i dlatego był potrzebny drugi kierowca. A, że troszkę na zakręcie pojechałam po jakimś krawężniku, a przy przejściu dla pieszych, po którym przechodził pieszy właśnie, silnik mi zgasł, to nic. Najważniejsze, że wróciłam do domu w kawałku i samochód też.
M. dopiero w domu sobie ulżył, mówiąc między innymi, że jakim cudem nie umiem jeździć skoro prawo jazdy posiadam. I, że on tego nie rozumie.
Ja oczywiście z przekory stwierdziłam, że skoro pojechałam i wróciłam samochodem, tzn. że jeździć umiem, jedynie jakość tej jazdy pozostawia wiele do życzenia. Ale czy rzeczywiście trudno zrozumieć, dlaczego?