Kobieto! Mamo! Opanuj się!

Dzięki Bogu zaczął się weekend. Jest szansa, że trochę odsapnę, a moja mózgownica się zregeneruje na tyle, żeby od poniedziałku do pracy w gotowości się udać. Póki co, napięcie nadal trzyma w stopniu przekraczającym wszelkie normy i niestety trochę odbiło się to na dzieciach.
Po powrocie z pracy i po  wyjściu mojej mamy, która to dziś sprawowała pieczę nad moją dziatwą, mój syn dostał jakiegoś ataku wścieklizny. Biegał, krzyczał, skakał, szalał, aż zaczął kaszleć. Raz zwróciłam uwagę, drugi raz, trzeci, piąty, ósmy, jedenasty...Mati dalej szalał, aż zwymiotował po kolejnym ataku kaszlu. Szlag mnie trafił, ale zacisnęłam zęby, choć oczywiście pogadać musiałam. Uspokoił się na jakieś 5 minut i ponownie zaczął pajacować. Znowu kilkakrotnie uwagę mu zwróciłam, a on nic. W końcu uznałam, że czas na karę. I go ukarałam w sposób, który najbardziej nie lubi, czyli "Marsz do swojego pokoju!" Mati odmówił! Wzięłam go zatem za rękę  i do pokoju zaprowadziłam. Dostał ataku histerii, bo on NIE, a ja TAK. Tak histeryzował, że znowu ataku kaszlu dostał, zdążył do łazienki dobiec i znowu zwymiotował. Niestety tym razem nawrzeszczałam na niego.
Teraz, z perspektywy czasu, kiedy ochłonęłam, zastanawiam się po jaką cholerę tak się na niego darłam. Tym bardziej, że słowa, które wykrzykiwałam, a raczej zdania, brzmiały mniej więcej tak"Przecież prosiłam Cię byś nie skakał!", "Nie histeryzuj dziecko, bo wymiotujesz!" Mateusz przestań proszę!" itp. itd. W moich wypowiedziach niemalże pełna kultura jeśli o dobór słów chodzi, ale te moje wrzaski...to chyba sąsiedzi na parterze słyszeli. Nawet w pierwszej chwili, kiedy, delikatnie mówiąc, się zdenerwowałam, wrzasnęłam " Do licha ciężkiego!!!"
Ze słownictwem się kontrolowałam, ale z decybelami to już nie. Po wszystkim zarządziłam kąpiel. Wiki wszystkiemu się przyglądała, w drzwiach łazienki, siedząc w swoim krzesełku. Nagle i ona w szlochy i spazmy uderzyła. Co jest, u licha? I tu dokonałam odkrycie, że moja córcia boi się wirującej pralki. Wzięłam ją na ręce, ale ona cały czas, tuląc się do mnie, szlochała, zerkając co czas jakiś na pralkę. Wyłączyłam wobec tego ustrojstwo z mocnym postanowieniem dokończenia prania później.
Poszłam dla małego po ręcznik i wpadłam na pomysł, że przy okazji wykąpię i Wikuśkę. Radość obojga niesłychana. Zaczęli oboje chlapać ile sił w kończynach, śmiejąc się przy tym serdecznie. Po kilku minutach zarządziłam ewakuację. Najpierw mała (oj, była bardzo niezadowolona z takiego obrotu sprawy), która ubraną w piżamkę zostawiłam w łóżeczku, a potem Mati w tempie ekspresowym został z kąpieli zabrany, wytarty i przebrany. Włączyłam mu na komputerze Zygzaka i poszłam położyć drącą się już  wniebogłosy Wiktorię spać. Nie minęło 15 minut, a słyszę jak Mateusz gasi monitor, światło i przychodzi do nas.Około 20:00 zapanowała błoga cisza. M. jeszcze z trasy nie zjechał, więc cały komputer dla mnie. Zamierzam zatem poczytać o jakichś technikach relaksacyjnych, bo coraz częściej mam wrażenie, że mi się przydadzą