Kolejny tydzień za nami

Oczywiście nie ma już tygodnia bez jakichś chorób i smarków. Tak też jest tym razem. Mati był cztery dni w żłobku i znowu dopadła go infekcja gardłowo-nosowa. Dla urozmaicenia to zainfekował nas wszystkich, bo do tej pory choróbska skupiały się raczej na dzieciach. Tym razem jest inaczej.

Zaczynam mieć wrażenie, że kichanie i kasłanie staje się u nas normą, bo od kilku miesięcy częstotliwość rozsiewania zarazków jest znaczna. Także w pełnej zgodzie kichamy i kaszlemy, jak to w rodzinie.

Poza tym od wtorku zaczął mi się ostatni rok z trójką z przodu. Za rok o tej porze będę ryczącą czterdziestką. Zapewniam, że fakt ten nie spędza mi snu z oczu. Zadatków depresyjnych też nie miewam, czuje się równie trzpiotowato jak dwadzieścia lat temu. Choć można by oczekiwać po dojrzałej kobiecie bardziej dojrzałych zachowań i poważniejszego podejścia do życia...No cóż, nie ten adres. 

Kolejnym, ważnym wydarzeniem tygodnia, jest fakt, że w pracy przedłużono mi umowę. Nie powiem, cieszę się, ale mogliby choć trochę pensję podnieść. I tu klops! Promyk nadziei przy otwarciu koperty zgasł, a tym samym radość została zmącona. Trudno. Rynek pracy jest jaki jest i póki co nie ma co wybrzydzać. 

Należy się cieszyć z tego co się ma, aczkolwiek nie przestawać dążyć ku lepszemu. I ja w tej kwestii też nie odpuszczam. Jedynie odsuwam troszkę w czasie.