Postanowiłam, że zrobię to sama

Od czwartku moja głowa pełna sprzecznych myśli. To galopujące, energiczne, pozytywne obrazy tego czym zamierzam się zająć, a za chwilę niemalże paraliżujący strach: "A jak się nie uda?" Wtedy wrzucam STOP, bo musi się udać.
W związku z tym jutro zamierzam wysłać wypowiedzenie z pracy. Już usłyszałam, żebym głupia nie była, niech mnie sami zwolnią. Jedyna korzyść z takiego rozwiązania, to natychmiastowe nabycie praw do zasiłku. Tylko dlaczego mam prowokować zwolnienie siebie samej? Po co mi dodatkowy stres?
W tej chwili jestem na L4 (zapalenie krtani i gardła), a doczytałam, że sama będąc na chorobowym jak najbardziej mogę wysłać wypowiedzenie pracodawcy.
Może co niektórzy popukają się w czoło, ale rozmowa telefoniczna z dyrektorką pozbawiła mnie złudzeń co do mojej przyszłości w tej pracy. Zresztą czy aby na pewno ja chcę do niej wrócić?
Praca, którą zamierzam wykonywać, pozwoli mi na bycie z rodzina tyle ile chcę i potrzebuję, nie oglądając się na innych, którzy mogliby, chcieliby zająć się moimi dziećmi wtedy, kiedy ja MUSZĘ pracować na etacie. Moje zarobki będą zależne ode mnie samej, a co najważniejsze inwestycja na początek niemalże symboliczna..

Dziś, w kolejnej chwili słabości, przypomniała mi się koleżanka, którą wczoraj spotkałam. Pracowałyśmy razem 12 lat temu. Pamiętam ją jako wesołą, zadbaną dziewczynę, a zobaczyłam wrak człowieka. Z trudem udało mi się opanować wstrząs. Nie wiem co stało się w jej życiu, bo taka zmiana w wyglądzie człowieka, to nie efekt zaniedbania, raczej choroby, ale na jakim podłożu, nie wiem. W każdym razie dziękuję Bogu, że ja i moja rodzina jesteśmy zdrowi, bo zdrowy może wszystko, tylko uwierzyć w siebie i działać.