Książki dla...leniwych rodziców.

Od niedawna mój starszy synek jest członkiem miejscowej biblioteki. Chodziłam, szukałam i wypożyczałam  do tej pory ja, ale ostatnio wybrałam się z maluchami.
Miałam nadzieję, że dzieci siądą przy stolikach, a ja cos poszukam...eeee...naiwna ja.
Mati wprawdzie zainteresował się leżącą na stoliku książką, ale Wiki musiała odsunąć i usiąść na wszystkich krzesełkach wokół bibliotecznych stolików  stojących. Kiedy zaś skończyła obchód zaczęła wyciągać książki z półek, a ja wkładałam je z powrotem. Bawiła się świetnie. Ja troszkę mniej, bo bałam się, żeby którejś książki za ostro nie potraktowała.
W końcu zlitowała sie nade mną jedna z bibliotekarek i pokazała Wikusi książeczkę z dźwiękami. Mrugneła do mnie, że mogę zacząć działać.
Tym razem dzieci tez wybierały. I tak Wikusia nie wypuściła z rąk dźwiekowych wróżek, a i Mateusza tego typu książeczki zainteresowały.
Ja troszkę ambitniejszą książkę wziełam, bo do nauki zawiązywania sznurowadła oraz jedną z części "Pana Brumm"
W domu dzieci zajeły się...

...a ja obiadem.

Zasadniczo nic nie mam przeciwko książeczkom dźwiękowym. Podoba mi się jak czytam o zwięrzątkach i dziecko może usłyszeć jaki dźwięk to zwierzątko wydaje czy o pojazdach, na tej samej zasadzoie.
Ostatnio jednak spotkałam na rynku książeczki, które są czytane przez lektora, za pomocą przycisków własnie.
 Jedną mamy wypożyczoną: "Brzydkie kaczątko" (wybór Mateusza).
Na zdjęciu studiuje ją Wiktoria.
Po kilkukrotnym odtworzeniu Mati poprosił, żebym ją przeczytała. Jak zaczełam czytać to krzyknął rozczarowany, że przecież to samo mówi pan i juz nie chciał, żebym ja mu czytała.

I taka nasuneła mi się refleksja.
Nie chcę takich książek.
Uwielbiam czytać je moim dzieciom, uwielbiam jak przytulają się do mnie słuchając wieczornego czytania.
Tego typu książki są  chyba dla leniwych rodziców. Od czasu do czasu jest to może jakaś alterntywa (przygotowanie obiadu bez niespodzianek, bez marudzenia - bezcenne), ale ja jednak wolę tradycyjne czytanie książek.