Szkoda, że...

Od kilku dni, niemalże kilka razy dziennie, spotykam się z dowodami sympatii swoich sąsiadów. Jeszcze sąsiadów. Od kiedy powiedziałam dwóm osobom, że się wyprowadzamy, to wie już o tym wydarzeniu cała klatka. Kogo nie spotkam, to wszyscy wyrażają żal z powodu naszej wyprowadzki. Miło nam, że tak nas polubili, a  jeszcze bardziej jestem dumna, kiedy podkreślają wszyscy, no dobra, kobiety, jakim to wspaniałym i uczynnym mężczyzną jest mój M. Rzeczywiście sama ze dwa razy słyszałam jak sąsiadka do sąsiadki mówiła " Spytaj/ poradź się pana spod czternastki". Niejednokrotnie panie, które miały problem domowy, spotykając mnie pytały "Czy pani mąż mógłby...?" I M. jak mógł to pomagał. Ze mną podobno fajnie jest poplotkować, bo sąsiadki nie raz nie dwa zaczepiały mnie na pogaduchy, dodając na koniec, że ja taka zawsze uśmiechnięta jestem i mam życzliwy wyraz twarzy....Fajnie, że miło nas będą wspominać...
Mówiąc szczerze mi też szkoda będzie tych sąsiadów. Zdarzało mi się już w kilku miejscach mieszkać, ale takich sąsiadów jak tu nie miałam i pewnie nigdy mieć już nie będę. Wprawdzie większość sąsiadek wkroczyła już w wiek emerytalny, ale fajnie było z nimi pogadać i poradzić się czy w sprawach kulinarnych czy w kwestii wychowania dzieci. I co ciekawe, rozmawiając z paniami, które spokojnie mogły być moimi babciami, wszystkie przyznawały się, że czasem miały dość macierzyństwa i nawet jak zdarzyło mi się podnieść głos na synka, to mówiły i pocieszały, że mam dać sobie do tego prawo, bo nie jestem robotem...
Szkoda, że musimy pożegnać takich sąsiadów.