Sąsiadem być

Jak co dzień, w dni powszednie o 6:40 zadzwonił, a raczej zapiał budzik. Ja, jak zwykle zresztą, oprzytomniałam momentalnie, ale moje dzieci już z oporami otwierały oczy. Przez kolejne 10 minut prośbą i groźbą próbowałam wywlec ich z wyrka i ubrać. Z Wikusią problemu nie było, gorzej z Matim, który jeszcze chciał pospać, bo był niewyspany.
Poranny harmider trwał około 40 minut zanim wreszcie wyszliśmy do żłobka i przedszkola. Trzeba było jeszcze wytaszczyć czterokołowy wehikuł firmy X-lander i praktycznie byliśmy gotowi do drogi, gdy nagle...słyszę:
- Czy nie moglibyście się zachowywać ciszej z rana - usłyszałam. Zaskoczona podniosłam głowę, a w oknie pod nami jakaś starsza pani. To tam ktoś teraz mieszka?? Zdziwiłam się, no ale cóż. W końcu ma prawo.
- Od rana tylko krzyki, hałasy, tupanie, przez was nie śpię od 6:00 - skarżyła się
- Przykro mi - odpowiedziałam - ale jak pani widzi mam male dzieci, które faktycznie biegają i hałasują
- Ale można by ciszej - odburknęła nieprzyjemnie
- Moje dzieci fruwać nie umieją - byłam już złośliwa -  a poza tym pani już nie spała jak oni się obudzili, więc w czym problem?
Baba już nic nie odpowiedziała, tylko z fochem zamknęła okno.
Coś mi się zdaje, że na nowym miejscu, o stosunkach dobrosąsiedzkich, będziemy mogli tylko pomarzyć.
Swoją drogą "zapomniał wół jak cielęciem był" jak mówi przysłowie. Przecież dzieci nie siedzą jak trusie, tylko się bawią. co ja mam na to poradzić, związać ich czy jak?