Zła ze mnie matka

Jestem złą, bezradną, nieprzewidującą i bezsilną matką. Dziś było o włos od tragedii. Na szczęście nad Wikunią czuwała Opatrzność, a ja biję się w piersi: mea culpa, mea culpa.
Mimo, że M. twierdzi, ze jestem mamą przewrażliwiona i trzęsę się nad dziećmi to dziś nie upilnowałam i nie przewidziałam.
Jako, że M znowu. w trasie to dziś przyszła pomóc mi mama. Wyszłyśmy z dziećmi z domu. Mama z małą w wózku spacerowała, a ja z Matim wchodziłam do sklepów gdzie potrzebowałam coś kupić. Moje starsze dziecko goniłam w Rossmanie, bo mało butelek z winem nie zwalił (dzięki temu się zorientowałam, że tam jest wino), kupiłam sobie gorset w innym sklepie, to mi uciekł za ladę i dopiero ekspedientka stanowczym głosem go wyprosiła, bo moje "Chodź tu, nie wolno" w ogóle na niego nie działało. W Biedronce bawił się ze mną w chowanego, więc zakup trzech produktów zajął mi trzy razy więcej czasu niż weszłabym tam sama. Z Biedronki poszłam z nim do apteki, ale na szczęście zajął się mleczną kanapką, więc tam zdążyłam kupić co potrzebowałam zanim on zjadł.
Wyszłam z apteki i mama powiedziała, ze musi pójść do mięsnego, i że teraz ona weźmie Mateusza. Sklep był pusty, drzwi otwarte i zablokowane, więc Mati biegał w kółko wózka i do sklepu, w kółko wózka i do sklepu...Stojąc zobaczyłam, ze żeberka taniej, mały akurat wpadł do sklepu, ja weszłam za nim i wyciągnęłam w jego stronę rękę. Wózek zostawiłam zablokowany pod sklepem. Mały jednak mnie ominął i śmignął przed sklep. Zdążyłam zobaczyć, ze odblokowuje wózek i pcha... Puściłam się za nim biegiem, krzycząc "Mateusz stój". A Mati śmiejąc się przyspieszał spychając wózek w dół po trawniku (jest tam niewielki nasyp i poniżej jeszcze chodnik i ulica)... W ostatniej chwili wózek złapałam...Na dolnym chodniku biegła jakaś pani, żeby wózek złapać. Strach i jednoczesna ulga, ze zdążyłam spowodowała, że ja, durna matka, w tych emocjach wyżyłam sie na dziecku, dając mu w tyłek. Wprawdzie bardziej się przestraszył moich krzyków niż poczuł przez pampersa klapsy, ale sam fakt...To mnie się lanie należało! Za zostawienie wózka na zewnątrz, choć sklep pusty i mogłam wjechać do środka, bo przeważnie tak robię! Za nie dopilnowanie starszego dziecka, wiedząc, że potrafi mieć dzikie i nieprzewidywalne pomysły! Zamiast tego ukarałam jego, dwuletnie, nieświadome niczego dziecko, po prostu skore do psot.
Mama wyskoczyła za mną ze sklepu, krzycząc, że to moja wina, że czemu karzę Mateusza za swoje błędy!  Miała rację. Warknęłam jednak do niej ze złością "Zamknij się!". Wzięłam synka za rękę i z wózkiem ruszyłam w stronę domu. Po drodze po policzkach płynęły mi łzy. Łzy przeżytego strachu, złości na samą siebie i cholernego poczucia winy.