Nas też nie ominęło

W swej rodzicielskiej naiwności sądziłam, ze nas ten etap ominie. Że dotyczy on córki kuzyna, syna kuzynki, dziecka sąsiadki czy urwisa zaprzyjaźnionej sprzedawczyni ze sklepu, ale nie mojego dziecka! Niestety, pomyliłam się. Mój ukochany synek od kilku dni z upodobaniem powtarza "tuła mać!" Jak powiedział to po raz pierwszy, to myślałam, że się przesłyszałam. O cholera, pomyślałam.
Nie będę udawać, że moje dwu i pół letnie dziecko nauczyło się tego na podwórku (taka opcję tez już słyszałam i co ciekawe również dotyczyła dwulatki). To my, rodzice, mamy niewyparzone jęzory i musimy zacząć się kontrolować z przekleństwami. Podobno u mnie tego typu słownictwo występuje nader często i poza moją kontrolą. Dopiero jak mi ktoś zwróci uwagę, to dopiero się zorientuję co powiedziałam. Czeka mnie pełna kontrola słownictwa! Gorzej mi będzie ją kontrolować jak wrócę do pracy, bo większość współpracowników to mężczyźni, do których trzeba w ich języku się zwracać, bo jakbym zaczęła mówić językiem literackim, to nie jestem pewna czy by mnie zrozumieli.
Póki co Mateusz chodzi i niemalże podśpiewuje swoje" tuła mać", a ja gęba na kłódkę i pełna cenzura języka.
Swoją drogą, to czemu Mati nie podchwycił np. "aaa, kotki dwa..." śpiewane często siostrze?