Poranek

- Ana!!!
Wołanie Wiktorii stawia mnie do pionu. Zrywam się zatem z łóżka w ostatniej chwili łapiąc młodego, który cichaczem wśliznął się do nas, tylko nie wiem o której, bo nawet nie byłam świadoma jego bytności.
Ok, pokręcił się, ale się nie obudził.
Biegnę zatem na paluszkach do młodej i kładę się obok szepcząc jednocześnie, żeby jeszcze pospała.
Oczywiście nie miała ochoty już na spanie, ale gaduliła sobie coś pod nosem na tyle cicho, że jeszcze trochę podrzemałam, oczywiście bardzo czujnie, bo przy każdym jej ruchu łypałam na nią sennym okiem.
tup, tup, tup...
Zaciskam mocniej oczy...
Mati pojawia się w zasięgu wzroku.
Wika na widok brata podskoczyła na łóżku radośnie wołając "Tses!"
Mati zignorował gburowato siostrzane powitanie i wcisnął się do nas do łóżka.
Wiedziałam co nastąpi...
Piiisk!!!
Wiki kopniakami próbowała się pozbyć brata z łóżka.
- Mamo, a ona mnie kopie!!!
Skuliłam się w sobie.
- Cisza ma być, Mati do siebie na łóżko!
- Nie, ja chcę z wami.
Nie mam siły, ani ochoty się z nim przekomarzać, więc wstaję z wyrka i człapię do kuchni.
Tym razem szarańcza, w pełnej zgodzie lezie za mną.
Zerkam na zegarek: 5:55...zgłupieli, toż to blady świt.
Nastawiam wodę i kiwając się nad kubkiem próbuję nasypać sobie kawy do, a nie obok.
- Mamo, mogę ciasteczko?
Ciasteczko, o tej porze? A śniadanie? - pomyślałam. - A co tam.
Śniadanie zrobię później.
Szarańcza ciasteczka dostała.
Zalewam sobie kawę słyszą chichoty moich dzieci.
Patrzę, a Wiki siedzi na stole i kuprem swym jest coraz bliżej krawędzi owego stołu.
Podchodzę i bez słowa przesuwam ją na środek.
- Tso?? - słyszę zniecierpliwiony głos córki
- Pstro - odburkuję niepedagogicznie
Moja odpowiedź rozbawia Mateusza, który parska głośnym śmiechem, a papuga Wiki za nim.
Uśmiecham się na ten widok i przecieram piekące oczy.
Kiedy ja się w końcu wyśpię?