Przepraszam

Jedno słowo, a potrafi uczynić tak wiele dobrego. I nie mam tu na myśli relacji między dorosłymi, a w stosunku do dzieci.
Przepraszajmy!
I uczmy dzieci przepraszać. Nie tylko za złe zachowanie.

Ostatnio rodzinnie robiliśmy zakupy w Biedronce. Już przy kasie przypomniało mi się, że zapomniałam o mleku.
-Mamusiu,ja przyniosę - zakrzyknął Młody i pędem pobiegł w stronę lodówek. Ja za nim.
Co chwilę słyszałam: "Przepraszam, przepraszam"
Ludzie z uśmiechem przepuszczali pędzącego malucha, a jedna starsza pani, dobrze kombinując, że to matka za dzieckiem leci, spojrzałą na mnie i skomentowała:" Cóż to za dżentelmen rośnie". Uśmiechnęłam się z dumą. Przypomiała mi się wtedy sytuacja z przedszkola kiedy to szłam z małym po schodach na górę i nagle poczułam jak dzieciak jakiś siłą się przepycha. Nie dałam się tak łatwo przesunąć, to dzieciak spojrzał na mnie ze złością i powiedział "nie widzi pani, że chcę przejść"  Widziałałam oczywiście, a nawet poczułam. Jego tatuś szedł za nami i nie zareagował.

Jak popełnimy błąd i dziecko wyłapie,zwracając nam  uwagę, nie odwracajmy kota ogonem tylko przyznajmy dziecku rację i przeprośmy tłumacząc dlaczego postąpiliśmy tak,a nie inaczej. Dziecko czuje się wtedy szanowane i dowartościowane.

Często, zwłaszcza w przedszkolu, zauważam, że rodzice odnoszą się do tych 4-5-latków jak do jakiś niedorozwiniętych,niemyślących głąbów ,albo co gorsza, nie dorastających tatusiowi czy mamusi do pięt. I tylko mama czy tata ma rację, a dzieć ma słuchać i być posłusznym. Nie rozumiem tego.

4-latki są już bardzo ciekawskie i zadają mnóstwo pytań, czasem wprawiając nas w zakłopotanie, a czasem po prostu nie znamy odpowiedzi.
Kiedyś Mati zapytał mnie np. o szybowce. Jedyna odpowiedź jaka przyszła mi do głowy to: samoloty bez silnika. Młody zaczął dociekać. Przeprosiłam go (tak, przeprosiłam), że więcej na ich temat nic nie wiem, ale w domu na komputerze obejrzymy jakiś film o szybowcach. I obejrzeliśmy. Niejeden. Proste prawda?

Niedawno z kolei zadał mi pytanie odnośnie swoich, nazwijmy to "klejnotów". I znowu przeprosiłam, że nie wiem,bo nie jestem w ich posiadaniu i zaproponowałam "konsultację" z tatą. Co usłyszałam w odpowiedzi? " Przepraszam cię teraz mamusiu, ale chcę porozmawiać z tatą"

Oczywiście niech nikt naiwnie nie sądzi, że mój synek to "ą,ę przez bibułkę" i pełna elokwencja. Nie, nie. Swoje za uszami  ma, ale chodzi mi o te rozmowy w poważniejszym tonie. Naprawdę wtedy bardzo ładnie umie się zachować. Jak chce oczywiście. I wiem, że nasza w tym zasługa.