Nieprzewidziana złość

Czy tylko ja tak czasami mam, że wydaje mi się, że już wszystko ogarniam, kiedy nagle dzieje się coś, ze mnie trafia nagły szlag?
Absolutnie nie mam na myśli zdarzeń losowych, ot po prostu szara codzienność i nagle bum!
Tak właśnie miałam dzisiaj, kiedy to szczęśliwa stwierdziłam, że pogoda sprzyja wyjściu, dzieci z psotami w normie, a ich wybryki już mnie tak nie irytowały, bo albo się przyzwyczaiłam, albo ich pomysły aż tak bardzo mnie nie zaskakiwały.. Sielsko, anielsko jednym słowem.
Towarzystwo do wyjścia przygotowałam, tylko przez sekundę tiku nerwowego doznałam, ale jego sprawca wabiony cukierkiem momentalnie się wyciszył.
Zaplanowałam wyjście do sklepu bardziej oddalonego niż Biedronka mając nadzieję, że młodsze dziecię fakt ten wykorzysta i pośpi.
Nadzieja złudna była, bo Wiki zasnęła w drodze powrotnej, tuż przed wspomnianą wyżej Biedronką.
No dobra! Zakupy zrobimy i jeszcze trochę się powłóczymy - pomyślałam naiwnie.
Stanęłam przy mandarynkach, nawet worek na owoce do ręki wzięłam, kiedy nagle usłyszałam:
- Mamusiu siusiu!!!!
O, żesz...
- Wytrzymaj!
- Nie wytrzymam, siusiu!!!
Woreczek rzuciłam i pędem przelecieliśmy koło kas.Facet nie pytał o co chodzi, bo chyba wszyscy obecni słyszeli o gwałtownej potrzebie mojego synka.
Prawie biegiem przebyliśmy te 150-200 metrów dzielące nas od domu.
Wiki siłą została wyjęta z wózka i gwałtownie obudzona, oszołomiona przelewała się przez ręce.
Wózek do komórki wprowadziłam niemalże kopnięciem.
Dwie siaty w jedną, córkę  w drugą rękę i prawie biegiem na górę. Mati sam z siebie przyspieszał drobno przebierając nogami.
Drugie piętro to nie wieża Eiffla, ale i tak ledwo dobrnęłam z ciężkim siatkami i podrzemującym dzieckiem.
Postawiona mała oczywiście od razu oprzytomniała i zrobiła tył zwrot.
Złapałam córkę i synkowi rękę siostry wcisnęłam.
Otworzyłam drzwi, Mati lekko Wikę wepchnął, ta straciła równowagę i w ryk. Mega ryk, bo przecież niewyspana, popchnięta i ogólnie nie w temacie jakoś musiała dać upust swemu niezadowoleniu.
Przytuliłam małą i spojrzałam na małego, który z niemą prośbą w oczach dalej w miejscu dreptał.
No tak! Przecież chce siku.
Puściłam córkę, która głośno zaprotestowała i rozebrałam synka, żeby ten mógł wreszcie skorzystać z toalety.
Wzięłam z powrotem Wiktorię na ręce, Mateusz pobiegł do łazienki, a ja przyjrzałam się rozwalonym, bo przecież gwałtownie rzuconym, siatkom, ciuchom i rozdartej córci i czułam jak we mnie wzrasta irytacja.
Co za chaos!
Na szczęście długo mnie nie trzymało.
Czasem bzdura potrafi wyprowadzic z równowagi.